เริ่มต้นอย่างไรดี มี ๔ ที่มาของเส้นทาง

How to start?  เริ่มอย่างไรดีหล่ะ ...

เอาเป็นว่าจะเริ่มจากเรื่องเก่าๆ ที่จำฝังใจมานาน ดังนี้

๑.  คำถามที่สงสัย

ได้เคยถามจากพี่คนนึง สมัยเข้าทำงานใหม่ๆ ได้คำตอบมาแล้ว สั้นๆ ง่ายๆ แต่ก็ไม่เข้าใจมาตลอด จนบัดนี้ ... ไม่น่าเชื่อ ว่ามันนานมากแล้ว ประมาณปี ๒๕๒๘ ได้ มั้ง

คำถาม  "พี่พิพัฒน์ ธรรมมะ หรือการปฏิบัติธรรม คืออะไร เป็นยังไง อธิบายหน่อยซิ เราเป็นชาวพุทธ ประเภทไปวัดทำบุญ ตักบาตรเท่านั้น"

คำตอบสั้นๆ จากพี่พิพัฒน์ " ต้องปฏิบัติเอาเอง รู้เอง ของอย่างนี้อธิบายบอกเล่ากันไม่ได้หรอก

สรุปเป็นว่า ณ วันนั้น เราได้คำตอบแบบไม่ใช่คำตอบ แต่ยังเป็นคำถามมาจนทุกวันนี้ ปี ๒๕๖๐  แบบว่า ... ปัจจัตตังเวทิตัพโพ  วิญญูหิ ...

๒.   คำบอกเล่าของหมอ ..

หมอดูนะ เคยมีหมอดู ทำนาย จำไม่ได้แล้วว่าหมอดูที่ไหน เมื่อไหร่ จำได้แต่ว่าหมอดูบอกว่าน่าจะเป็นคนที่หากเส้นสู่เส้นทางศึกษาธรรมะ จะปฏิบัติไปได้ดีและไปไกล ก็เลยมีใจเป็นต้นทุนว่าเราคงมีบุญเก่ามาบ้างที่จะช่วยให้เรา ถ้าจะเดินเส้นทางนี้ คงไปได้สวยนะ ก็จำมาตลอดว่า เรามีเชื้อน่ะ พระธรรมเป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว ... โอปะนะยิโก ...

๓.  การสะสมหนังสือธรรมะ 

ด้วยความที่เป็นคนสนใจใคร่อ่าน ด้วยความเชื่อว่าตัวเองไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร จึงสนใจใคร่อ่านหนังสือ ใครแจก ใครให้ หนังสือธรรมะ เล่มเล็กเล่มน้อย ก็จะเก็บสะสม ยังไม่ได้อ่านในขณะนั้นหรอกแต่ก็เก็บไว้ก่อน เพราะเชื่อว่าเลิกทำงานแล้วจะอ่าน รวมทั้งการซื้อหาด้วย เวลาที่มีโอกาสแวะเวียนไปร้านหนังสือ แผงขายหนังสือ เจอหนังสือดีๆ อ่านง่ายๆ หรือเป็นของผู้เขียนที่รู้จักกันดี ก็จะซื้อเก็บไว้ด้วย รวมหนังสือสวดมนต์ที่มีคนแจกด้วยนะ ก็สะสมเรื่อยมา  บัดนี้ มีเวลารวบรวม จัดเก็บ พบว่ามีหนังสือดีๆ ที่ต้องอ่านจำนวนมากมาย หลายสิบเล่ม เล่มเล็ก เล่มน้อย เล่มใหญ่ หลากหลายผู้เขียน หลากหลายมุมมอง หลากหลายแนวทาง ตั้งใจจะอ่านไปเรื่อยๆ เพื่อทำความเข้าใจ แบบว่า ... สัณทิฏฐิโก อกาลิโก ...  

๔.  ธรรมมะ จากพ่อ -

การไม่กลัวตายของ พ่อ ข้อดีได้มาจากการปฏิบัติ จากประสบการณ์จริงล้วนๆ ในช่วงที่แม่ไม่สบาย จนกระทั่งแม่จากไป  พ่อเสียใจมากที่แม่จากไป พ่อรักแม่มาก ด้วยอยู่ด้วยกันมานานมากกว่าหกสิบปี แต่พ่อก็ไม่ได้แสดงให้เห็นว่ากลัวความตาย จนกระทั่งถึงเวลาของพ่อเอง ช่วงที่พ่อเริ่มเจ็บป่วย ไม่สบาย พ่อไม่เรียกร้องหาหมอ หรือไปโรงพยาบาล พ่อน่าจะเห็นว่ามันเป็นเวลา มันถึงเวลา มันเป็นธรรมชาติ เพียงแต่ว่าพ่ออยากเห็นว่าลูกๆ ได้มีโอกาสทำหน้าที่เป็นลูกที่ดีแล้ว พ่อไม่พอใจที่ต้องไปโรงพยาบาล แต่สำหรับลูกๆ นั้นการที่ได้ทำหน้าที่ดูแลรักษาพ่อ เพื่อให้มีชีวิตอยู่กับลูกไปอีกนาน เท่านานนั้นเป็นการทำหน้าที่สูงสุดของลูกๆ ที่พึงทำ แต่เหมือนกับว่า พ่อรู้อยู่แล้วว่า ความตายยังไงต้องมาเยือนแน่ ไม่มีใครหลีกพ้นไปได้ ไปโรงพยาบาลไม่ได้ช่วยให้หลีกพ้นไปได้เลย ท่านเห็นเองมาหลายรายแล้ว ไปเยี่ยมคนนอนโรงพยาบาลหลายรายแล้ว ก็ไม่เห็นจะพ้นความตายไปได้เลย เราเลยเข้าใจเอาว่า พ่อเตรียมตัวพร้อมรับการมาเยือนของความตายไว้แล้ว ไม่มีความกลัวที่จะต้องตาย สุดท้ายของเวลา พ่อก็จากไปอย่างสงบ ทั้งๆ ที่อยู่โรงพยาบาล เมื่อถึงเวลา ... จริง ๆ ไม่มีหนีพ้นไปได้ ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตาย ... สังขารไม่เที่ยง ใครที่ พ่อแม่ ยังอยู่นั้น รีบใช้เวลา ให้เวลาที่มีอยู่ดูแลท่านอย่างเต็มกำลังเถิด จะได้ไม่ต้องมาเสียใจในภายในหลัง เมื่อท่านจากไป ถือเป็นบุญอย่างยิ่งด้วย เพราะว่าพ่อแม่ ถือเป็นพระในบ้าน ท่านให้ชีวิตเรามานะ

๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๐ 
ขอให้วันนี้เป็นดีที่สุดของการเริ่มต้นนะ me